تعیین اثربخشی آموزش فعالیت بدنی بر مسخ شخصیت و عدم کفایت شغلی کارمندان سال۱۳۹۲

زمینه و هدف: انسان عصر حاضر در جریان سازگاری با محیط اجتماعی و شغلی خود ناچار است محدودیت ها و فشارهایی را متحمل شود. فشارهای روانی ناشی از شغل ازجمله استرس هایی هستند که اگر بیش از حد باشند، می توانند با ایجاد عوارض جسمی، روانی و رفتاری برای فرد، سلامت وی را به مخاطره اندازند. لذا این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی آموزش فعالیت بدنی بر مسخ شخصیت و عدم کفایت شغلی انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه تجربی، با مشارکت 200 نفر کارمندان آق قلا انجام شد. این افراد به صورت نمونه گیری آسان و در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه 3 قسمتی مشتمل بر مشخصات جمعیت شناختی، پرسشنامه فعالیت بدنی (ipaq) و پرسشنامه فرسودگی شغلی (mbi) بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های تی مستقل، تی زوجی، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس یک طرفه با بهره گیری از spss16 در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: 5/57% از افراد را مردان تشکیل دادند که 91% آن ها متأهل بودند. میانگین سنی افراد 86/7±52/38 سال بود. نتایج نشان داد پس از مداخله میانگین نمره فعالیت بدنی افزایش یافته و همچنین با افزایش فعالیت بدنی میانگین نمره احساس عدم کفایت شغلی افراد کاهش یافته که نشان دهنده افزایش رضایت از کار کارمندان است و همچنین با کاهش میانگین نمره مسخ شخصیت باعث بهبود روابط افراد با همکاران و دریافت کنندگان خدمات گردید. نتیجه گیری: افزایش فعالیت بدنی یکی از راهکارهای کاهش مسخ شخصیت و عدم کفایت شغلی در کارمندان است. نوع مقاله: مطالعه پژوهشی.